რუჯის მიღების კულტურა და მისი უარყოფითი მხარეები
-აისახება თუ არა ჩვენზე ამ უარყოფითი მხარეების უგულველყოფა?
მე, ხშირად მესმის შემზარავი ფაქტები რუჯის მოყვარულებზე. მაგალითად, თავბრუსხვევა, გულისწასვლა, კანის დაავადებები და უკიდურეს შემთხვევაში გარდაცვალებაც.
ჩემი აზრით, რუჯი სილამაზის ერთ-ერთი გამოხატულებაა ასევე ეფექტურიც. რუჯის გარეშე ძალიან არაკომფორტულად ვგრძნობ თავს და მივიჩნევ, რომ ხანდახან სასარგებლოც კი არის, მე არ ვხმარობ ტონალურს და მსგავს საშუალებებს რადაგან ვთვლი, რომ როდესაც გაქვს რუჯი არაფერი აღარ არის საჭირო ყველა შენს ნაკლს ფარავს მაგალითად, უსიამოვნო გამონაყარს.
ჩემთვის გასაკვირი არც ყოფილა როდესაც გავიგე, რომ რუჯი ეგვიპელებისგან შემოვიდა. თუმცა, რუჯი მათთვის იყო რიტუალური დანიშნულების. რუჯს ძირითადად დაბალი ფენის წარმომადგენლები ატარებდნენ, რასაც ვერ ვიტყვი იმ პერიოდიდან მოყოლებული, როდესაც შანელმა რუჯი ტრენდად აქცია.
1920 წელს კოკო შანელმა ყველაფერი თავდაყირა დააყენა, (ის ხომ მუდამ თავისი გადატრიალებებით ახდენდა ჩვენზე შთაბეჭდილებას), როდესაც ფრანგული რივიერადან მზისგან მიღებული მძიმე დამწვრობით დაბრუნდა. მისმა თაყვანისმცემლებმა არ დააყოვნეს და უცებ გარუჯვა მოცლილთათვის მთავარ საქმიანობად იქცა.
მიიჩნევენ, რომ გარუჯვა მოდური შანელმა გახადა. (რასაც მე სრულებით ვეთანხმები მას ეკუთვნის საცურაო კოსტუმების გამოგონებაც, რაც რუჯის გარეშე არ არსებობს)
მე ძალიან მიყვარს და მომწონს, როდესაც ადამიანს ან მუქი კანი აქვს, ან კარგი რუჯი. ეს ძალიან ლამაზია ტანზე და ვთვლი, რომ პოდიუმსა თუ სამოსს ფერადი კანი ძალიან უხდება. ახლა ძალიან მარტივია ფერის მიღება ბევრი საშუალება არსებობს, თუმცა გასარუჯ საშუალებებს საფუძველი ინმა ჩაუყარა. სწორედ, რომ XX ს_ის მიწურულს სოლარიუმების ბუმი დაიწყო და მოდის მიმდევრებიც გულმოდგინედ იხრუკებოდნენ. სოლარიუმი დღემდე არ კარგავს პოპულარობას და პირიქით უფრო ვითარდება, რაც ჩემს დადებით ემოციას იწვევს.
Comments
Post a Comment